Słowa te wypowiedziane przez hinduskiego jezuitę nasunęły mi się jako pierwsze, gdy w me ręce trafiła książka o jakże podobnym tytule: „Przebudzenia”. Tym razem autorem nie jest bynajmniej żaden kaznodzieja, mistyk, duchowny - choć wiele głębokich obrazów i w tej pozycji odnaleźć można. Autorem i zarazem głównym bohaterem jest Artur Kocięcki - zawodowy aktor, choć z powodzeniem bywający także literatem. Opisuje on własne przeżycia po tragicznym, ciężkim wypadku samochodowym, któremu uległ wraz z dwójką małoletnich dzieci, które wyszły z opresji bez uszczerbku na zdrowiu. On sam musiał stanąć do walki o życie, aby uciec „Czarnej Damie, Najwierniejszej Matce”. I tak powstało świadectwo cierpienia w poetyckim ujęciu. „Bo nawet będąc niepełnosprawnymi nie jesteśmy ułomni” - mówi autor. „Mamy swoją myśl, duszę kreowaną żywym mózgiem, mamy swoją godność i możemy być bardziej szczęśliwi niż ludzie pozornie zdrowi, lecz chorzy w hołdowaniu dominacjom bez znaczenia, w personifikowaniu podłości i pychy dla osiągania doraźnych celów, złudnych korzyści - ludzie bez twarzy z wartościami, które mieszczą się ledwo do gardła”.

Artur Kocięcki zawieszony pomiędzy bytem a niebytem zdumiewa wewnętrzną wolą powrotu do teatru życia. Siły czerpie z osobistych tęsknot. Podkreśla także rolę natury, którą wręcz wybiera na „siostrę miłosierdzia - do ogólnej pociechy i pielęgnacji”. „Przebudzenia” są zapisem procesu zdrowienia choć w niebanalnym ujęciu, bowiem przesyca go wiele myśli dotyczącym człowieka, sensu, a właściwie sensów jego życia i wreszcie spotkania ze sobą jako celu ostatecznego. Także zwycięstwa nad niedoskonałością, nad sobą, pokonywaniem barier... Dosłownie – jak w tym przypadku, ale i w przenośni, bo czyż każdy z nas nie bywa dotykany niemocą w znaczeniu fizycznym czy psychicznym?